پرونده‌ای درباره روایت و قصه‌گویی در عصر دیجیتالی؛ روایت می‌کنم، پس هستم

روزی روزگاری قصه‌ها دور آتش به زبان می‌آمدند، روی سنگ‌ها حکاکی یا روی پوست نوشته می‌شدند. همین روایت‌ها امروز راه خود را در فضای مجازی باز می‌کنند، در توییت‌ها و پست‌های وبلاگی حکایت می‌شوند و سر از بازی‌های ویدئویی، انیمیشن‌ها و پادکست‌ها درمی‌آورند. امروز همه می‌توانند قصه خود را روایت کنند، از کاربری در شهری دور و گمنام گرفته تا سیاستمداری که دیگر راوی تک‌گو نیست. امروز یک توییت ساده می‌تواند دنیایی را به لرزه درآورد یا حکایت دستورپخت غذایی عجیب در یوتیوب، بیشترین مخاطب را جذب کند. ظاهر و شکل روایت‌ها و داستان‌ها در تاریخ طولانی قصه‌گویی که عمری به قدمت بشر دارد، تغییر کرده اما فلسفه آن پابرجا مانده: یافتن معنا در همهمه و آشوب دنیا، فهمیدن آدم‌ها و روابط اجتماعی، برانگیختن احساسات و برقراری پیوند. ما همیشه با داستان‌ها و روایت‌ها زندگی کرده‌ایم، از آنها یاد گرفته‌ایم و با آنها خندیده‌ایم و گریسته‌ایم. و به همین خاطر در این پرونده سراغ موضوع روایت و قصه‌گویی در عصر دیجیتالی رفته‌ایم تا نقش فناوری را در تغییر شکل روایت‌ها بررسی کنیم و ببینیم تا چه حد داستان‌ها تحت ‌تاثیر فضای مجازی دگرگون شده‌اند. از طرفی از میل کسب‌وکارها به روایت و قصه برای تثبیت برند خود حرف زده‌ایم و از طرف دیگر در سطح فردی‌تر، در این باره گفته‌ایم که امروز هر کسی قدرت این را یافته که داستان خود را تعریف کند و صدایی داشته باشد. همچنین سراغ فناوری‌های نوظهور مثل واقعیت افزوده و نقش آن در روایت‌های دیجیتالی رفته‌ایم. در کنار همه اینها، تعاملی شدن داستان‌ها را پوشش داده‌ایم و از بازی‌های ویدئویی گفته‌ایم که قالب قصه‌گویی را تغییر داده‌اند و در عین حال در مقام آثار هنری، سر از موزه‌ها درآورده‌اند. علاوه بر این، به این مساله پرداخته‌ایم که هوش مصنوعی چگونه روایت‌ها را شکل می‌دهد و چه مشکلات و مزایایی با خود به همراه می‌آورد….