تحریریه پیوست
۷ خرداد ۱۴۰۳
زمان مطالعه : ۶ دقیقه
شماره ۱۲۳
تحت فشار قرار گرفته‌اید تا اضافه‌کاری کنید و پروژه‌ای را به پایان برسانید. بابت اضافه‌کاری دستمزد نمی‌گیرید اما به شما اطمینان داده‌اند که از جانب مدیریت ارشد تشویق خواهید شد. اما اعتبار کار نصیب رئیس مستقیم‌تان می‌شود زیرا اوست که میوه زحمت‌تان را می‌چیند. کارمندی سخت‌کوش و کارآمد هستید اما مدیرتان از نزدیک بر شما نظارت می‌کند، همواره می‌خواهد توضیح دهید وقت را چگونه گذرانده‌اید و درباره کارهایتان سوال می‌پرسد- طوری که انگار نمی‌توان به شما اعتماد کرد. متوجه می‌شوید رئیس‌تان درباره هزینه‌ها ادعای گزاف می‌کند. وقتی این موضوع را خاطرنشان می‌شوید، به شما می‌گوید تا وقتی قضیه حل نشده درباره‌اش با کسی حرف نزدید. سپس پیشنهاد ارتقای شغلی به شما می‌دهد. اینها نشانه‌های ماکیاولیسم است: شخصیتی تاریک که به یاد ماکیاولی نام‌گذاری شده؛ نظریه‌پرداز سیاسی ایتالیایی قرن ۱۶ که اولین «دستورالعمل» را برای حاکمان نوشت. شخصیت ماکیاولی خودخواه، فرصت‌طلب و بلندپرواز است. این ویژگی‌ها می‌توانند به فرد کمک کند تا به قدرت و جایگاه برسد. برآورد دقیقی درباره شیوع ماکیاولیسم وجود ندارد اما متخصصان به‌درستی معتقدند ماکیاولیسم حداقل به اندازه روان‌نژندی (Psychopathy) در محل کار شیوع دارد: روان‌نژندی بر حدود یک درصد جمعیت تاثیر می‌گذارد اما حدود سه و نیم درصد مدیران اجرایی به روان‌نژندی مبتلا هستند. برای مثال، لوئیس شیف، نویسنده آمریکایی در حوزه کسب‌وکار، می‌گوید ۹۰ درصد میلیونرهایی که با آنها برای نگارش کتابش مصاحبه کرده («کسب‌وکار عالی: درس‌های غافلگیرکننده از بزرگ‌ترین نمادهای کسب‌وکار خودساخته») با این جمله موافق بودند: «مهم است که در مذاکرات از نقاط ضعف دیگران استفاده کنیم.» درحالی‌که فقط ۲۴ درصد افرادی که درآمد متوسط دارند از این فن استفاده می‌کنند. کار برای یک رئیس ماکیاولیست می‌تواند هر فردی را خشمگین و مضطرب کند و سلامت روانی‌اش را به خطر اندازد. می‌توانید با درک دلایل شکل‌گیری این شخصیت و تفاوت آن با سایر «شخصیت‌های تاریک» آسیب‌ها را به حداقل برسانید. ریشه‌های ماکیاولیسم نیکولو…
