بر اساس قانون دوم نیوتون، کشش گرانشی روی یک جسم رابطه‌ی معکوسی با فاصله‌ی بین دو جسم دارد؛ بدین معنی که با افزایش فاصله‌ی بین دو جسم، گرانش کاهش می‌یابد؛ اما MOND با تغییر این مفهوم می‌گوید پس از یک فاصله‌ی مشخص، کشش گرانشی مستقیماً متناسب با فاصله است؛ یعنی قدرت کشش گرانشی در فاصله‌های بیشتر به‌سرعت کاهش نمی‌یابد. این فرضیه نشان می‌دهد که اجرام چرخان به دور جرمی بزرگ‌تر در فاصله‌های دورتر (مثل ستارگان واقع در نواحی دور از مرکز کهکشان‌های مارپیچی مثل راه شیری)، نسبت به آنچه قانون دوم نیوتون می‌گوید، کشش گرانشی بیشتری را تجربه می‌کنند.
درنتیجه براساس دینامیک نیوتونی اصلاح‌شده، اجرام کمربند کویپر نه به وسیله‌ی سیاره‌ای کشف‌نشده، بلکه به‌وسیله‌ی سایر بخش‌های کهکشان ما کشیده می‌شوند.
پژوهشگرها با یافته‌هایشان شگفت‌زده شدند. هدف اولیه‌ی بررسی آن‌ها درنظر گرفتن MOND به عنوان توجیه احتمالی سیاره نهم بود. با این‌حال وقتی آن را روی مسئله اعمال کردند، به نظر می‌رسد مسئله را به شکل بی‌نقصی حل می‌کند. به گفته‌ی هارش ماتور، فیزیکدان نظری و مؤلف پژوهش:
اصل MOND برای اولین بار در سال ۱۹۸۳ به‌عنوان جایگزینی برای ماده‌ی تاریک پیشنهاد شد. ماده‌ی تاریک به ذراتی نامرئی با منشاء ناشناخته گفته می‌شود که نزدیک به ۲۷ درصد از کل ماده‌ی جهان را تشکیل می‌دهد. ماده‌ی تاریک برای توصیف مسئله‌ی «جرم گمشده» پیشنهاد شد که بر اساس آن ستاره‌ها و سیاره‌ها به‌تنهایی نمی‌توانند کشش گرانشی کهکشان‌ها را توجیه کنند، اما اصل MOND می‌گوید اگر اجرام دور کشش گرانشی بیشتری را تجربه می‌کنند، ممکن است به آن اندازه که درابتدا فکر می‌کردیم، جرم گمشده وجود نداشته باشد.
