وقتی انسانها میخواهند سریع حرکت کنند (به استثناءِ مسابقات پیادهروی سرعت)، پاهای خود را از زمین بلند میکنند. اما پرندگان هنگام حرکت سریع معمولا یکی از پاهایشان را روی زمین نگه میدارند. دانشمندان این شیوهی دویدن را «دویدن متصل به زمین» مینامند.
پاشا ون بیلرت و همکارانش در دانشگاه اوترخت هلند میخواستند بدانند چرا سبک دویدن پرندگان از سبک دویدن انسانها بسیار متفاوت است. برای مثال، شترمرغ استرالیایی که سرعتش میتواند به ۵۰ کیلومتر در ساعت برسد، همیشه هنگام دویدن با سرعتهای متوسط، یک پای خود را روی زمین نگه میدارد. ون بیلرت میگوید: «گاهی اوقات که میبینید پرندهای به شکل عجیبی راه میرود، درواقع درحال دویدن است و این امر را از بالا و پایین شدن بدنشان میتوان تشخیص داد.»
قبلا تصور میشد این سبک دویدن نسبت به سبک دویدن هوایی که در آن هر دو پا بهطور همزمان از زمین بلند میشوند و در دوپایان دیگری همچون انسانها مشاهده میشود، به انرژی بیشتری نیاز دارد.
پژوهشگران انتظار داشتند دو عامل بر حرکت پرندگان تاثیر بگذارد: تاندونهای بسیار انعطافپذیر پاهایشان و حالت خمیدهی بدنشان. هیچکدام از این عوامل را نمیتوان با آزمایش روی پرنده واقعی بررسی کرد. بیلرت میگوید: «نمیتوان آناتومی پرنده را تغییر داد و تاثیر آن بر روش دویدنش را بررسی کرد یا نمیتوان شترمرغ را آموزش داد که صاف بایستد.» به همین دلیل، از شبیهسازی استفاده شد که به پژوهشگران امکان داد آناتومی پاهای شترمرغ را تنظیم و بررسی کنند کدام سبک حرکت در سرعتهای مختلف از نظر انرژی کارآمدتر است.
ون بیلرت میگوید این تغییرات را نمیتوان در پرندهی واقعی اعمال کرد؛ اما آنها نمایانگر تفاوتهای میان گونههای مختلف پرندگان هستند. برای مثال، بلدرچینها بدن بسیار خمیدهای دارند و احتمالا تاندونهایشان انرژی زیادی ذخیره نمیکند. درمقابل شترمرغها حالتی نسبتا عمودی دارند، اما تاندونهای آنها انرژی فراوانی ذخیره میکند.
