برندهای دوربین سالهاست که اعتماد عکاسان را به خود جلب کردهاند، اما به نظر میرسد این اعتماد در حال از دست رفتن است. خرید یک دوربین شبیه به امضای یک قرارداد با برند است. شما پولی را که به سختی به دست آوردهاید میپردازید و در مقابل انتظار دارید بهترین محصول ممکن را دریافت کنید. حداقل اینگونه بود که قبلاً تصور میشد.
اما این روزها، برندهای بیشتری از شما، یعنی مشتری، برای اضافه کردن ویژگیها و قابلیتهای جدید در آینده از طریق بهروزرسانیهای پولی نرمافزاری هزینه میگیرند. این روش نه جدید است و نه به دوربینهای بدون آینهی مدرن محدود میشود، اما شرایط بدتر شده است. به دوربین Canon 5D Mark IV فکر کنید — دوربینی عالی اما با مشخصات ویدیویی محدود. وقتی کاربران این دوربین شنیدند که به زودی پروفایل ویدیویی C-Log کانن روی آن قابل استفاده خواهد بود، همه خوشحال شدند — تا اینکه مشخص شد برای این قابلیت باید مبلغی اضافی پرداخت کنند و دوربین را به مرکز خدمات کانن ببرند تا «ارتقا» یابد.
اخیراً، سونی اعلام کرد که مجوز Custom Grid Line برای دوربینهایی مانند a1، a7S III، و a7 IV از آوریل سال جاری در دسترس است — این مجوز به مشتریان اجازه میدهد تا چهار خط شبکهی سفارشی را وارد کنند. این خطوط میتوانند روی منظرهیاب الکترونیکی (EVF) و نمایشگر عقب نمایش داده شوند و برای جلسات طولانی عکاسی، مانند گرفتن پرترههای مدرسه، که ممکن است صدها مدل در یک روز عکاسی شوند، بسیار مفید هستند. همه این موارد کاربردیاند، اما این قابلیت با هزینهای معادل ۱۵۰ دلار عرضه میشود.
کانن نیز اخیراً ویژگی مشابهی را برای خطوط شبکه سفارشی با قیمت ۱۲۰ دلار معرفی کرد. آیا فقط من هستم که میگویم: «این دیگر چه وضعی است؟!»
این رویکرد مانند شروع یا ادامهی یک مسیر خطرناک به نظر میرسد، مسیری که هیچ عکاسی دوست ندارد در آن گام بگذارد. این مسیر به کجا ختم میشود؟ آیا به جایی خواهیم رسید که در آینده برای هر نقطهی فوکوس خودکار هزینه بپردازیم، یا برای فیلمبرداری با کیفیت 4K به جای Full HD مجبور شویم پول بیشتری بدهیم، یا حتی برای هر کلیک شاتر هزینه کنیم؟!
ببینید، من میفهمم. صنعت دوربین در سالهای اخیر دوران سختی را پشت سر گذاشته است. ظهور گوشیهای هوشمند تعداد دوربینهایی را که برندها میتوانند هر سال بفروشند، کاهش داده است. حالا ممکن است به دنبال راههای نوآورانهای برای افزایش درآمد باشند. احتمالاً به تغییر رویکرد ادوبی هم توجه کردهاند که فروش Photoshop و Lightroom را به مدل اشتراک ماهانه Creative Cloud تغییر داد. این کار برای ادوبی جواب داد، اما آن نرمافزار است؛ دوربینها سختافزارند، و من به هیچ وجه این وضعیت را نمیپذیرم.
قبلاً، اگر به یک سیستم دوربین اعتماد میکردید، برای دههها با همان سیستم میماندید، کیف تجهیزات خود را با بدنهها، لنزها، فلشها و لوازم جانبی پر میکردید و به برند وفادار میماندید. اما این روزها، با چند کلیک و تایپ چند کلمه، میتوانم همه تجهیزات خود را به یک پلتفرم فروش دستدوم بفروشم و روز بعد از یک برند دیگر خرید کنم. اگر برندی به وفاداری من نیاز دارد، باید در مقابل چیزی به من بدهد؛ نه فقط یک محصول عالی، بلکه پشتیبانی در قالب بهروزرسانیهای رایگان. برندها باید تمام تلاش خود را بکنند تا بهترین نسخه ممکن از دوربین را ارائه دهند، نه اینکه برای این مزیت از من پول اضافی بخواهند.
شکی نیست که قابلیتهایی مثل خطوط شبکه سفارشی مفید هستند، اما آیا واقعاً به این قیمت میارزند؟
کانن و سونی تنها برندهایی نیستند که به این کار متهم میشوند — به یاد دارید وقتی پنتاکس دستیار عکاسی نجومی را برای سری K-1 عرضه کرد یا پاناسونیک و کلید پولی V-Log برای دوربینهای GH4/GH5؟ لطفاً، این وضعیت باید متوقف شود. این کار نه برای عکاسی خوب است، نه برای اعتماد و پیوند بین برند و مصرفکننده.
اگر این روند ادامه پیدا کند و برندها برای گزینههای بیشتر هزینه بگیرند، ممکن است شاهد اعتراضاتی باشیم. عکاسان به فناوریهای قدیمیتر بازخواهند گشت تا کار خود را انجام دهند، چه حرفهایهایی که از تصاویر خود درآمد کسب میکنند و چه علاقهمندانی که فقط میخواهند از عکاسی لذت ببرند. اگر به این معنا باشد که نیازی به پرداخت هزینه اضافی نباشد، استفاده از تجهیزات قدیمیتر به راحتی قابل پذیرش است.
منبع: +
