ستارهی T Crb متعلق به دستهی خاصی از ده نواختر تکرارشوندهی معروف در راه شیری، کهکشان میزبانمان است. این ستاره جایگاه ردیف اولی کمیابی را در اختیار ستارهشناسها قرار میدهد تا به صورت دقیق لاشهی آن را در حین بلعیدن مواد و انفجار رصد کنند.
دانش بهدستآمده از انفجار T Crb میتواند به مدلهای عملکرد ستارهها افزوده شود. T CrB هر روز و هر چند ساعت یک بار با تلسکوپ فضایی پرتوی گامای فرمی ناسا رصد میشود. با رخدادن انفجار نواختر، پرتوهای گاما منتشر میشوند و به ستارهشناسها امکان میدهند میزان داغشدن مواد بلافاصله پس از انفجار و همچنین سرعت انفجار مواد از کوتوله سفید را ارزیابی کنند.
ستارهشناسها همچنین مشتاقاند دادههای بیشتری را دربارهی حرکت موجهای ضربهای در لحظات پس از انفجار بیاموزند که مشخصاتشان به خوبی مستند نشده است. الیزابت هیز، دانشمند ارشد تلسکوپ فرمی میگوید معمولا رویدادهای مربوط به ستارههای کوتولهی سفید در بازههای طولانی رخ میدهند؛ بهطوریکه ممکن است هرگز دوباره شاهد آن نباشیم.
ریتم انفجارهای T CrB در طول عمر انسان این ستاره را به یک نمونهی پژوهشی منحصربهفرد تبدیل میکند؛ بهویژه که در آخرین انفجار این نواختر در حدود ۸۰ سال پیش، هیچ تلسکوپ پرتوی گاما یا پرتوی ایکسی در فضا وجود نداشت.
علاوه بر تلسکوپ فرمی، تلسکوپهای فضایی جیمز وب، تلسکوپ سوئیفت و انتگرال همراه با آرایهی بسیار بزرگ زمینی در نیومکزیکو برای نظارت بر این رویداد آماده شدهاند. این تلسکوپها همراه با یکدیگر نواختر را برای اولین بار در طول موجهای مختلف رصد میکنند.
رویداد نواختر T CrB در چند روز ابتدایی با چشم غیرمسلح و به مدت چند ماه با تلسکوپهای پرتوی گاما و پرتوی ایکس و تا سالها با تلسکوپهای رادیویی قابل رصد خواهد بود. رصدهای طولانیمدت آثار انفجار میتوانند نشان دهند که چگونه انفجارها به مرور زمان گسترش مییابند و همچنین برهمکنش آن با ستاره غول سرخ همراه را آشکار میکنند.
ستارهشناسها همچنین با دقت بالایی زوال انفجار را رصد میکنند. هرگونه بههمریختگی در مشاهدات میتواند سرنخهای جذابی را دربارهی واکنش نوا با بادهای ستارهی همراهش آشکار کند. انفجار ستاره هرچقدر هم شدید باشد، آنقدر دور است که بر ما تاثیری نخواهد گذاشت. بنابراین میتوانیم با خیال راحت به آسمان نگاه کنیم و از این نمایش کیهانی لذت ببریم.
