ریچارد فورتی در کتاب خود درباره‌ی تکامل حیات می‌نویسد: «قطعا این موجود، تنهاترین گونه‌ی جهان است.» او درباره‌ی نخل وود (E. woodii)، گیاهی از آفریقای جنوبی صحبت می‌کند. این گیاه یکی از اعضای خانواده‌ی سرخس‌های نخلی است؛ گیاه‌های سنگین با تنه‌های قطور و برگ‌های سفت که یک تاج باشکوه دارند. این بازماندگان سرسخت که از دوران دایناسورها و چند انقراض جمعی جان سالم به دربردند، زمانی به وفور روی زمین یافت می‌شدند؛ اما امروزه از گونه‌های در معرض خطر به شمار می‌روند.
تنها نخل وود شناخته‌شده در سال ۱۸۹۵ توسط گیاه‌شناسی به نام جان مدلی وود در حین یک مأموریت اکتشافی در جنگل انگویه در آفریقای جنوبی کشف شد. او محیط اطراف را به امید یافتن نخل وود دیگر جستجو کرد، اما هیچ نمونه‌ی دیگری پیدا نکرد. طی چند دهه بعد، گیاه‌شناس‌ها ساقه‌ها و جوانه‌هایی از این گیاه را بریدند و آن را در باغ‌هایشان پرورش دادند.
در سال ۱۹۱۶، وزارت جنگلداری به دلیل ترس از خرابی ساقه‌ی اصلی گیاه، آن را به محیط بسته و امنی در پرتوریا منتقل کرد. به‌این‌ترتیب نخل وود به یک گونه‌ی منقرض‌شده در حیات وحش تبدیل شد. این گیاه در گذشته در سراسر جهان وجود داشت، اما با بحران انقراض روبه‌رو شد. امروزه نخل وودهای موجود کلون‌هایی از گونه‌های انگویه هستند. این بدل‌ها نر هستند و بدون وجود گونه‌ی ماده، تولید مثل طبیعی‌شان غیرممکن خواهد بود. داستان نخل وود یکی از روایت‌های بقا و تنهایی محسوب می‌شود.
گروهی پژوهشی به رهبری لارا سینتی، پژوهشگر رفتار گیاهی از دانشگاه ساوت‌همپتون، در جستجوی گونه‌ای ماده برای نخل وود هستند. این پژوهش شامل استفاده از فناوری‌های سنجش از راه دور و هوش مصنوعی برای کمک به جستجوی یک جفت ماده در جنگل انگویه است.
