آنتیکاینس‌های چابک برای شتاب‌سنج بسیار کوچک هستند. درعوض، پژوهشگران سطوح اگزالیک اسید را که ترکیبی مرتبط با کم‌خوابی در برخی حیوانات است، در حین و بعد از فصل تولیدمثل اندازه‌گیری کردند. سطح تستوسترون خون نیز برای هر دو گونه اندازه‌گیری شد.
آنتیکاینس‌های نر در طول فصل تولیدمثل، به‌طور متوسط سه ساعت از خوابشان را از دست دادند. کاهش ساعت خواب از ۱۵ به ۱۲ ممکن است زیاد به‌نظر نرسد؛ اما به‌گفته‌ی دکتر لسکو: «اگر بخواهید ساعات بیداری خود را سه یا چهار ساعت در شب افزایش دهید، عملکرد شما در وظایف ساده‌ی مرتبط با هماهنگی چشم و دست آن‌قدر کاهش می‌یابد که از نظر قانونی مست محسوب می‌شوید.
برخی از نرها در اولویت‌دهی به تولیدمثل تلاش به مراتب بیشتری به خرج دادند و خود را بیش از هفت ساعت از خواب محروم کردند. به‌نظر می‌آید نرهایی که بالاترین سطح تستوسترون را دارند، کمتر از همه نیز می‌خوابند. بااین‌حال دست‌کم در مطالعه‌ی اخیر معلوم نبود که آیا همان نرها در فرزند‌آوری موفق‌تر بودند یا خیر.
دانشمندان همچنین نمی‌دانند کیفیت خواب کیسه‌داران در طول فصل جفت‌گیری چگونه تغییر می‌کند؛ نکته‌ای که می‌تواند سوژه‌ی پژوهش‌های آتی باشد. ولادیسلاو ویازوسکی، استاد فیزیولوژی خواب در دانشگاه آکسفورد که در مطالعه شرکت نداشت، می‌گوید یافته‌های پژوهشگران، ماهیت مرموز خواب و درک ناچیز کنونی از عملکرد واقعی آن را برجسته می‌کند. وی افزود:
ما یک‌سوم از عمر خود را در خواب می‌گذرانیم و می‌خواهیم فکر کنیم که این کار برای هدفی انجام می‌شود؛ اما به باور برخی دانشمندان، ایده‌ی جایگزین این است که میزان خواب یک حیوان ممکن است کم‌اهمیت‌تر از میزان بیداری آن باشد. حیوانات به روش‌های بسیار متفاوتی می‌خوابند و حتی افراد مشابه ممکن است در شرایط مختلف نیازهای خواب بسیار متفاوتی داشته باشند. به همین دلیل، به مطالعات بیشتر روی گونه‌های مختلف حیات‌وحش نیاز داریم.
– ولادیسلاو ویازوسکی
یک پرسش باقی می‌ماند: آیا کم‌خوابی عامل مرگ زودهنگام نرها پس از تولیدمثل است؟ این فرضیه براساس مشاهده‌ی آنتیکاینس‌های مرده‌ای ارائه شده است که دست‌کم برحسب ظاهر به موش‌های آزمایشگاهی محروم از خواب مزمن شباهت دارند. دکتر لسکو با وجود یافته‌های اخیر چندان با این ایده موافق نیست. او گفت: «سه ساعت از دست‌دادن خواب برای هیچ حیوان شناخته‌شده‌ای کشنده نیست. پس چه چیز این نرها را می‌کشد؟ نرها فقط برای مردن برنامه‌ریزی شده‌اند تا پس از یک سال به عمر تکاملی خود پایان دهند.»
